Οι ελληνικοί χοροί διακρίνονται σε παραδοσιακούς και λαϊκούς.
Κάθε περιοχή της Ελλάδας διαθέτει πολλούς παραδοσιακούς χορούς. Η ονομασία κάθε χορού προκύπτει:
α) από την ονομασία της περιοχής που χορεύεται
β) από τα λόγια του τραγουδιού που συνοδεύουν το χορό
γ) από την τοποθέτηση των χορευτών
δ) από τη λαβή των χεριών
ε) από κάποια αντικείμενα που χρησιμοποιούνται (πχ μαντίλι)
Μια ακόμα διάκριση των παραδοσιακών χορών είναι σε πηδηχτούς και συρτούς. Οι νησιώτικοι συνήθως είναι πιο πηδηχτοί και με τα σουσταρίσματα των ποδιών θυμίζουν τα κύματα του Αιγαίου. Οι βουνίσιοι χορεύουν πιο αργά και πιο βαριά, με ένα πείσμα που πηγάζει από τις δυσκολίες της ορεινής ζωής. Συνήθως είναι κυκλικοί χοροί αλλά συναντάμε και σε ευθεία γραμμή, ζευγαρωτοί ή αντικρυστοί. Ανάλογα με την καταγωγή τους οι παραδοσιακοί χοροί διακρίνονται σε νησιώτικους, κρητικούς, ηπειρώτικους, μακεδονίτικους, θρακιώτικους, κ.α.
Οι λαϊκοί χοροί έχουν συνδεθεί με τον κόσμο του ρεμπέτικου και εκφράζουν το κοινό αίσθημα, την αδικία, τον πόνο, την αγάπη. Οι πιο γνωστοί είναι το ζεϊμπέκικο, το χασάπικο, το χασαποσέρβικο, ο καρσιλαμάς, κ.α. Το ζεϊμπέκικο και το χασάπικο όπως και ο καρσιλαμάς και το τσιφτετέλι μεταφέρθηκαν και διαδόθηκαν στην Ελλάδα από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες μετά την καταστροφή του ’22.
Πάντα τα ρεμπέτικα ήταν τραγούδια διαμαρτυρίας και καταγγελίας μιας άκρως συντηρητικής εποχής… Το ρεμπέτικο έγινε έκφραση ζωής… μια ατέλειωτη προσπάθεια για επιβίωση… μια συνέχεια της ύπαρξής…
